Korneel Jeuken
Onder de naam Jøken maakt Korneel Jeuken snelle intuïtieve schilderijen op karton. Deze Comic-art komt bij WIEBERT_residentie tot leven in een optocht van vreemde figuren.
De coronacrisis heeft ons in een situatie gebracht die in eerste instantie angstig en onzeker was. Toch bracht hij ook veel rust, saamhorigheid en bijzondere samenwerkingen te weeg. De aangename ervaringen gingen gepaard met een schuldgevoel over die gevoelens. Deze paradox is een belangrijk gegeven van deze tijd, die Jøken uit wil drukken in zijn optocht. ‘You are fine’ is een geruststelling en een bezwering tegelijk. Maar zegt Jøken tegen het publiek of tegen zichzelf?
Naast schilder en tekenaar is Korneel Jeuken (1975) cartoonist voor dagblad de Gelderlander, ontwikkelt hij educatieve projecten en is hij cultuurscout in de wijk Wolfskuil. Hij maakte een stripboek momenteel ook een podcast over de wijk in Nijmegen-west. Met ‘Sterke Verhalen uit de Wolfskuil’ sleepte hij de Nijmeegse Communicatieprijs in de wacht. Korneel studeerde aan academie St. Joost in Breda en het Piet Zwart Instituut in Rotterdam.
Updates van de kunstenaar
“Het is warm in de residentie. Sinds een week ben ik aan het werk in het prachtige oude pand aan de lange Hezelstraat. Er hangt een airco, maar die werkt niet, geloof ik. Maar eigenlijk is het ook veel leuker om de deur open te laten staan, zodat mensen zich uitgenodigd voelen om te komen kijken. Dat gebeurt niet vaak, maar soms steekt iemand zijn hoofd naar binnen. “Wat gebeurt hier?” En dan vertel ik wat.
Het valt op dat het meestal de mensen zijn die zelf ook iets met kunst te maken hebben. De meeste andere winkelende mensen draaien hun hoofd even naar me toe maar lopen vervolgens door, op zoek naar de volgende hippe lunchtent of ijssalon. Zelfs als ik met een gigantische kartonnen doos in de vorm van een geel konijn op mijn hoofd door de straat loop, lijk ik weinig reacties te krijgen. Toen ik dat voor het eerst deed, was ik heel zenuwachtig, maar langzamerhand voel ik me steeds vrijer op mijn plekje in de binnenstad, waar een lange stroom mensen aan me voorbij trekt.
De Stroom is een organisme geworden waar ik naar kijk en die naar mij kijkt en af en toe zijn kop naar binnen steekt. Ik durf hem nu mijn kunst te tonen. De maskers die ik bouw zet ik in de zon, zodat de Stroom er naar kan kijken. Soms ga ik midden op straat staan, en stroomt het om me heen. Het blijkt veel minder spannend dan ik dacht. De Stroom is vriendelijk. Ik ga door met maken en hoop steeds vertrouwder met hem te raken en als hij zijn kop weer naar binnen steekt kan ik hem misschien even aaien.”
“Twee weken zitten erop in de WIEBERT_residentie. Het was warm maar geweldig om er te zijn en aan één stuk door te maken: maskers en schilderijen. Langzaam vult de ruimte zich met kleur en massa. Ik zet dingen buiten voor de deur om binnen meer ruimte te scheppen, maar ook om het te laten zien aan de mensen buiten. Die slenteren voorbij. Ze kijken opzij en zien dat er iets is. Dat iets is geen winkel is, ook geen koffietentje. Er is iets raars. Doorlopen, dus. Maar sommigen komen kijken. Vooral kinderen zie ik wijzen en nieuwsgierige blikken werpen, maar ze durven niet altijd naar binnen. Het is bijzonder om onder toeziend oog van de stad dingen te maken. Je maakt en toont direct, dat levert dynamiek op. Zeker met live muziek erbij in de ochtend. Twee bevriende muzikanten zaten voor mijn deur en speelden jazz in de zon.
De vakantie is voorbij. De temperatuur is gedaald en zomerstorm Francis raast voorbij. Ik werk naar het eind toe en ook in mijn hoofd steekt een stormpje op. Ik heb nog twee weken te gaan en ben benieuwd wat er uit gaat komen. Er moeten nog wat maskers bij en ik wil de muren behangen met schilderijen. En een bord moet er komen: ‘You Are Fine’, het motto en het mantra van mijn verblijf. Er komt een optocht met maskers. Helaas speelt mijn gebrek aan organisatievermogen op op zulke momenten. Er zijn veel mensen nodig voor de tocht. Die zijn er vast wel, maar nu moeten ze nog allemaal op dezelfde tijd op dezelfde plek terecht komen. Ook de Corona maatregelen maken me onzeker. Kan ik dit wel doen in alle drukte? Is het niet een beter idee om nu vooral veel te maken, om na de residentie de optocht op poten te zetten?
Uiteindelijk komt de tocht er, maar het is nog even zoeken naar de vorm. Alles komt goed. Ik naar mezelf in de etalageruit van Wiebert en zeg: You Are Fine.”